Μία τέχνη, ένα πάθος!

  Ακούω συχνά να με ρωτάνε για τον χορό! Συνήθως τι μου αρέσει τόσο, και συγκεκριμένα στο μπαλέτο. Αρκετοί υποστηρίζουν ότι είναι από τις πιο βαρετές ενασχολήσεις για έναν άνθρωπο και πως δεν έχει καμία εξέλιξη εκτός από την επαγγελματική πορεία όπου και εκεί τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Θεώρησα λοιπόν σωστό να πω κάποια πράγματα για τον χορό και το μπαλέτο, ώστε να καταλάβουν οι άνθρωποι που ή το έχουν παρεξηγήσει ή δεν γνωρίζουν για αυτό την μαγεία αυτού του χορού. 

  Αρχικά πρέπει να τονιστεί ότι είναι χόμπι παρεξηγημένο για τους άντρες! Άντρες χορευτές έχω δει πολλούς, χωρίς να είναι ομοφυλόφιλοι όπως υποστηρίζει ο κόσμος και έχω δει ακόμα πιο πολλούς που είναι καλύτεροι και από τις γυναίκες που κάνουν χρόνια. Ούτως ή άλλως είναι σημαντικοί σε αυτόν τον χορό. Στη συνέχεια,θα ήθελα να εκφράσω την άποψη πως μπαλέτο δεν μπορεί να κάνει ο καθένας. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται. Απαιτεί ώρες προσήλωσης και εξάσκησης και εμπειρία. Δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλύτερες μπαλαρίνες στον κόσμο εξασκούνται από νηπιακή ηλικία. Άλλο ένα χαρακτηριστικό είναι το σώμα. Η μπαλαρίνα θα πρέπει να έχει γερά και λεπτά πόδια, ψηλά συνήθως. Το ύψος έχει σημασία κυρίως στις παραστάσεις ώστε να μην απέχουν πολύ από τους άντρες αλλά με τις point και μια κοντή χορεύτρια είναι εντάξει. Ένα ζήτημα που απασχολεί αρκετά ωστόσο είναι το βάρος. Και ναι, μια χορεύτρια πρέπει να είναι λεπτή. Ακούγεται η γνώμη ότι οι χορεύτριες του μπαλέτου δεν πρέπει να έχουν καμπύλες και τόσο θηλυκό σώμα. Το σωστό είναι να έχουν ένα σωστά δομημένο σώμα και σωστή στάση σώματος. Όχι καμπούρα και όχι λόρδωση! Δεν είναι όμως μόνο το σώμα αλλά και ο χαρακτήρας. Μια μπαλαρίνα πρέπει να είναι συγκρατημένη να μην θυμώνει εύκολα και να ξέρει να ελίσσεται στις απόψεις των άλλων καθώς τα αρνητικά σχόλια που θα ακούει από τον καθηγητή της θα είναι περισσότερα από τα θετικά. Σκοπός αυτού, ή μη κολακεία της και η καλύτερη απόδοση της. 

  Από την άλλη πλευρά με ρωτάνε τι μου αρέσει στο μπαλέτο. Είναι τέχνη. Είναι πάθος. Δεν είναι ένας απλός χορός. Σου μαθαίνει να συγκεντρώνεσαι, να αυτοσυγκρατείς  και να θέτεις όρια στον εαυτό σου. Μαθαίνει ακόμα τον σεβασμό και μεταφέρει την ιδέα πως μπορείς να καταφέρεις ότι θέλεις με λίγη δουλειά. Το κακό σε αυτό είναι πως είναι απαιτητικό και δεν είναι για κάποιον που θα βαρεθεί εύκολα αφού οι ασκήσεις είναι ίδιες ώστε να έχει τέλεια απόδοση η κάθε μπαλαρίνα και απαιτεί εξάσκηση ακόμα και στο σπίτι μερικές φορές. Στον επαγγελματικό τομέα ωστόσο τα πράγματα δυσκολεύουν και ο ανταγωνισμός κυριαρχεί αφού ο σκοπός είναι ο Α' ρόλος και η καλύτερη δουλειά. Όνειρο κάθε μπαλαρίνας? New York Ballet Academy ή η ακαδημία της Γαλλίας! Πολλές οι καλές, λίγες οι επιλεγμένες! Είναι λοιπόν κάτι που με εκφράζει. Κάθε φορά που ανεβαίνω στις pointe νιώθω έτοιμη να πετάξω και ότι μπορώ να χορεύω ώρες. Ο πόνος τις πρώτες φορές δεν περιγράφεται καθώς και τα δάχτυλα των ποδιών. Αλλά αυτό ξεχνιέται όταν βλέπεις τι μπορείς να καταφέρεις ειδικά όταν έχεις βελτιωθεί σε κάτι και αναγνωρίζεται!

  Το μπαλέτο λοιπόν είναι μια τέχνη δύσκολη και απαιτητική αλλά πάνω από όλα υπέροχη και εκπαιδευτική. Είναι άξιο να το χαρακτηρίσω και ως ανάγκη καθώς χωρίς χορό δεν αντέχω και πολύ, και πιστεύω κάθε χορεύτρια που έχει συνηθίσει αυτήν την νοοτροπία από μικρή!

Εμείς, οι γονείς και η εφηβεία!

   Απόσπασμα από ομιλία σε Λύκειο της Αθήνας

   Όπως όλοι γνωρίζουμε οι σχέσεις με τους γονείς μας στην περίοδο της εφηβείας είναι ένα φλέγον θέμα που προβληματίζει πολλούς από μας. έτσι θεωρήσαμε σκόπιμο σε αυτήν την ημερίδα που απευθύνεται στους νέους, σε μας δηλαδή, να παρουσιάσουμε τα προβλήματα που παρατηρούνται στις σχέσεις γονέων-παιδιών αλλά και το φαινόμενο-πρόβλημα του χάσματος γενεών συζητώντας τόσο για τα αίτια όσο και για τους τρόπος γεφύρωσης του.

   Αρχικά, το χάσμα γενεών πρέπει να τονιστεί πως δεν είναι μια κατάσταση αλλά ένα πρόβλημα. Είναι η μεγάλη απόσταση μεταξύ ηλικιών, ενηλίκων και ανηλίκων συνήθως, καθώς και οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα τους και δεν τους επιτρέπουν να συμβιώσουν αρμονικά και να επικοινωνούν με ήρεμο τρόπο. Τα αίτια στα οποία αποδίδεται αυτό το χάσμα είναι αρκετά. Το σημαντικότερο προέρχεται μέσα από την ίδια την οικογένεια αλλά πολλές φορές και από την κοινωνία. Είναι λοιπόν η έλλειψη προετοιμασίας των ανθρώπων για τη συμβίωση τους με άλλους. Ο διάλογος απουσιάζει από την οικογένεια και κανένα σχολικό μάθημα δεν προετοιμάζει τα παιδιά για τη δημιουργία οικογένειας.

   Βέβαια, εξίσου σημαντικό είναι και πως στην σημερινή κοινωνία ο εγωισμός χαρακτηρίζει τους ανθρώπους, όπως και η υπεροψία και η αλαζονεία που παρατηρούνται σε κάθε ηλικία αφού ο μεγαλύτερος θέλει να υπερασπιστεί τις γνώσεις του και τις εμπειρίες του, ενώ ο μικρότερος την νεότητα του και την δύναμη του. Εκεί λοιπόν βρίσκονται και οι διαφορές τους, ανάμεσα στην δύναμη του νέου και την γνώση του παλιού. Για αυτούς τους λόγους, η προσέγγιση των παιδιών από τους γονείς θα πρέπει να γίνεται υπομονετικά και να έχουν υπομονή. Οι έφηβοι νιώθουν ελεύθεροι και ώριμοι και συχνά έχουν το πνεύμα της προοπτικής και δεν καταλαβαίνουν τη σοβαρότητα κάποιων καταστάσεων.

   Έτσι, οι γονείς προβάλλουν τα δικά τους πρότυπα και ιδανικά. Χρειάζεται λοιπόν, υποχώρηση και από τις δύο πλευρές καθώς και η αναγνώριση του παιδιού από το γονιό για τα πιστεύω του και το αντίθετο. Οι γονείς πρέπει ωστόσο αν συνομιλούν με τα παιδιά τους και να σέβονται τις απόψεις τους, να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά τους δεν είναι κτήμα τους και να αποτελούν οι ίδιοι θετικό πρότυπο προς αυτά. Από την πλευρά τους όμως και οι νέοι θα πρέπει να αναγνωρίσουν την απεριόριστη αγάπη που τους προσφέρουν οι γονείς τους, την εμπειρία τους και την λογική ανησυχία τους, εφόσον εχουν υπάρξει και αυτοί παιδιά και αναζητούν το καλύτεροι δυνατό για τα παιδιά τους.

   Είναι σωστό να θέσουμε μετά από όλα αυτά, την ιδέα πως η γαλήνη και η ομαλή λειτουργία μεταξύ γονέων και παιδιών είναι στα χέρια και των δύο πλευρών. Η κάθε πλευρά θα έχει δίκιο κάθε φορά αφού τα θέλω τους είναι διαφορετικά εφόσον ανήκουν σε άλλες γενιές. Για αυτό απλά θα πρέπει να εξομαλύνουν τις θέσεις τους αφού το χάσμα γενεών υπήρχε και θα υπάρχει όσο ο πλανήτης μας!

Ο αναλφαβητισμός στις μέρες μας!

Όπως όλοι γνωρίζουμε ο Αναλφαβητισμός είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που υπάρχει εκατοντάδες χρόνια στον πλανήτη και ανθίζει κυρίως στις τριτοκοσμικές χώρες. Ο αναλφαβητισμός μπορεί να είναι είτε τεχνολογικός, να μην μπορεί να χειριστεί κάποιος σύγχρονα μέσα όπως π.χ. υπολογιστές, είτε ολοκληρωτικός, δηλαδή να λειτουργικά ή οργανικά αναλφάβητος.

Αναλφάβητος είναι γενικά το άτομο το οποίο δεν μπορεί να στηρίξει τον λόγο του, να γράψει ή να διαβάσει. Οργανικά αναλφάβητους θεωρούμε όσους δεν κατέχουν καμία απολύτως βασική γνώση, δηλαδή την γραφή, την ανάγνωση, και την αριθμητική. Λειτουργικά αναλφάβητους από την άλλη θεωρούμε όσους έχουν φοιτήσει μέχρι κάποιος έτος στο σχολείο, συνήθως μέχρι το δημοτικό ή το γυμνάσιο, και γνωρίζουν τις βασικές ή λιγότερες γνώσεις. Τα αίτια ώστε να είναι κάποιος αγράμματος είναι αρκετά, αλλά κυρίως είναι κληρονομιά που εισπράξαμε μαζί με τις καταστροφές μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, λόγω έλλειψης χρημάτων για την μόρφωση του τότε λαού.

Έχοντας λοιπόν αίτια, συνεπάγονται και αποτελέσματα, τα οποία στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν φαίνονται και τόσο θετικά. Αρχικά, διακρίνουμε επιπτώσεις στο ίδιο το άτομο το οποίο είναι αναλφάβητο. Συνήθως σχετίζονται με την κοινωνική του θέση, την εργασία του αλλά και την αντιμετώπισή του από τους ανθρώπους γύρω του. Ο αποκλεισμός από θέσεις εργασίας είναι κάτι σύνηθες αφού πλέον χρειάζονται έστω οι γνώσεις του λυκείου για την εργατική αποκατάσταση.

Η γνώση των δικαιωμάτων που μας αντιστοιχούν είναι απαραίτητη. Ένας αγράμματος άνθρωπος λοιπόν «υστερεί» στην πλήρη γνώση των δικαιωμάτων του πολλές φορές. Ακόμα όμως και να γνωρίζει τα δικαιώματα του είναι δύσκολο να τα υποστηρίξει με ορθότητα αφού δεν κατέχει το κατάλληλο λέγειν αλλά ούτε μπορεί να γράψει μια επίσημη δήλωση. Έτσι, εφόσον γνωρίζει τις αδυναμίες του του δημιουργούνται εσωτερικά προβλήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε κατάθλιψη, αφού θεωρείται παρείσακτος πολλές φορές, σε εσωστρέφεια αλλά και να νιώθει αισθήματα μειονεξίας και κατωτερότητας προς του μορφωμένους.

Οι επιπτώσεις, όμως, διευρύνονται και στην κοινωνία. Ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα σε μια χώρα εάν η πλειοψηφία των πολιτών της ήταν αναλφάβητοι? Τι είδους εξέλιξη θα υπήρχε σε αυτήν την χώρα? Αυτά τα ερωτήματα, μας οδηγούν στο ότι με την παρουσία του αναλφαβητισμού στην κοινωνία καθυστερεί η οικονομική αλλά και κοινωνική ανάπτυξη μιας χώρας, αφού η ανάπτυξη ισοδυναμεί με γνώσεις που έχουν αξιοποιηθεί κατάλληλα για την πρόοδο ενός τόπου. Φυσικά, δεν θα λείπουν και οι κοινωνικές διακρίσεις που μπορούν να θεωρηθούν και ρατσισμός αρκετές φορές αφού η διάκριση ανάμεσα σε μορφωμένους και αμόρφωτους ξεχωρίζει κοινωνικά σύνολα ανθρώπων. 

Για αυτό το λόγο η σωστή πληροφόρηση των πολιτών για αυτό το φαινόμενο παίζει αρκετά μεγάλο ρόλο. Το φαινόμενο αυτό δεν θα πρέπει να διογκωθεί άλλο και για αυτό υπάρχουν οι τρόποι αντιμετώπισης. Ο κόσμος δεν γνωρίζει την πραγματική διάσταση αυτού του προβλήματος. Η σωστή αντιμετώπιση των αναλφάβητων μπορεί να βοηθήσει και στην μόρφωση τους. Για τον λόγο αυτό σκόπιμο είναι να ενημερωθούν οι πολίτες και να τους αντιμετωπίζουν όπως έναν μορφωμένο συμπολίτη τους. Ακόμα, εάν κτιστούν σχολεία σε περιοχές που δεν υπάρχουν και τα παιδιά διανύουν μεγάλες αποστάσεις ώστε να παρακολουθούν λίγες ώρες θα ήταν κάτι ωφέλιμο για αυτούς. Φυσικά, και η υποχρεωτική εκπαίδευση θα πρέπει να εφαρμοστεί όχι μόνο για την μετ' έπειτα επαγγελματική μας αποκατάσταση αλλά και για το όφελος του συνόλου. Χρειάζεται ωστόσο, να συμβάλλουν και οι καθηγητές ώστε να καθοδηγούν σωστά τα παιδιά που σκέφτονται να σταματήσουν την μόρφωση τους θέτοντας τους σωστά επιχειρήματα που θα τους οδηγήσουν σε μια καλύτερη απόφαση για το μέλλον τους.  
Έτσι λοιπόν, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι ο αναλφαβητισμός έχει πολλές επιρροές και επιδράσεις καθημερινά τόσο στον άνθρωπο όσο και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Η αποφυγή του και η σωστή αντιμετώπιση είναι κάτι για το οποίο αξίζει να προσπαθήσουμε όλοι!

Καινούργιες αναταραχες με την αρχη της Νεας Σχολικής Χρονιας!

    Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων. Όλοι ξέρουμε κάτι για αυτήν. Βασικά, όλοι ξέρουμε πως όπως η ίδια υποστηρίζει βρίσκεται στο πλάι των μαθητών και υποστηρίζει τις γνώμες και τις απόψεις τους. Στην πραγματικότητα ο τομέας την παιδείας, όπως και αρκετοί άλλοι, οδεύει προς την ιδιωτικοποίηση. Στις πρόσφατες ομιλίες της η Υπουργός αναφέρει πως η Οικονομική κρίση δεν θα επηρεάσει άμεσα την παιδεία. Είναι γελοίο να ακούγεται κάτι τέτοιο την στιγμή που δεν υπάρχουν βιβλία στα σχολεία, οι υποδομές στην πλειοψηφία των σχολείων δεν είναι επαρκής και δεν μπορούν να φιλοξενήσουν τις σύγχρονες ανάγκες που υπάρχουν, τα κενά στους καθηγητές είναι αρκετά και όλο και περισσότερο γεμίζει η ιδιωτική μάθηση.

   Αρχικά, μετά την έκδοση των περιβόητων cd με την ύλη των σχολικών βιβλίων για όλες τις τάξεις του Γυμνασίου και του Λυκείου παρατηρήθηκαν αρκετές δυσκολίες. Οι ίδιοι οι καθηγητές δήλωσαν στους μαθητές: "Δεν υπάρχει λόγος να θεωρείτε και εμάς εναντίον σας. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως το διάβασμα από μια οθόνη είναι αδύνατον όταν έχεις να μάθεις 2 ή 3 σελίδες μάθημα. Εμείς είμαστε μαζί σας φέτος και θα προσπαθήσουμε για ότι καλύτερο.". Ακόμα ανέφεραν πως είναι ανώφελο να απαιτούν από τους καθηγητές να χρησιμοποιούν σύγχρονα μέσα χωρίς τις απαραίτητες γνώσεις που χρειάζονται ώστε να τα λειτουργήσουν σωστά. Και σε αυτό οι περισσότεροι γνωρίζουμε πως εάν πεις σε έναν καθηγητή 50 χρονών να συνδεθεί σωστά στο διαδίκτυο θα αντιμετωπίσει προβλήματα.   

   Αμέσως μετά, αξίζει να σχολιάσουμε τα κενά στους καθηγητές. Ο μαθητής που βρίσκεται στη Γ' Λυκείου είναι απόλυτα πιθανό να απαιτεί την σωστή διδασκαλία που του χρειάζεται ώστε να πετύχει στις Πανελλαδικές και να έχει ένα σωστό μέλλον. Κανένας γονέας δεν είναι υποχρεωμένος να πληρώνει φροντιστήρια ειδικά εν μέσω κρίσης. Και πληροφοριακά, εφόσον είμαστε μέλος της Ε.Ε. καμία χώρα στο εξωτερικό δεν έχει φροντιστήρια, διότι τα σχολεία είναι υπεραρκετά για την μόρφωση των παιδιών.
   Έτσι λοιπόν, οι μαθητές καταφεύγουν σε καταλήψεις προσπαθώντας να ακουστούν τα αιτήματα τους και να λυθούν κάποτε. Η Υπουργός απλά συνεχίζει να απαντά πως όλα λύνονται με λίγη υπομονή αλλά ήδη έχει μπει ο Οκτώβρης χωρίς βιβλία,χωρίς καθηγητές, με πάνω από 500 σχολεία κλειστά σε όλη την Ελλάδα και τα φροντιστήρια να θησαυρίζουν. Η φετινή χρονιά, δεν θα έχει καταλήψεις με αιτήματα λόγω της τυρόπιτας που είναι στρογγυλής αλλά θα υπάρχουν πολύ σοβαρότερα και οι μαθητές θα βρουν δίπλα τους και τους καθηγητές που ας μην ξεχνάμε έχουν και αυτοί λόγω να επαναστατούν αφού ο μισθός τους πέφτει κατακόρυφα.

Πάντα πρώτοι! Συμφέρει;

 

Η παιδεία στην χώρα μας προσπαθεί να εξελιχτεί εδώ και αρκετά χρόνια. Αρχικά, θέλει να κρατήσει ο ελληνικό στοιχείο με ευρωπαικές πινελιές. Το αποτέλεσμα αυτού; Το απόλυτο χάος.

Άλλη μια καθοριστική αλλαγή του ελληνικού συστήματος διδασκαλίας θα αρχίσει από τους μαθητές που το Σεπτέμβριο του 2011 θα φοιτήσουν στην πρώτη λυκείου. Οι μαθητές θα διδάσκονται 7 κύρια μαθηματα στα οποία θα περιέχονται η Ιστορία τα Θρησκευτικά και τα Νέα.

Συγκεκριμένα:

• Στην Α’ Λυκείου δεν θα υπάρχουν πλέον επιστημονικά πεδία και κατευθύνσεις. Ολοι οι μαθητές θα παρακολουθούν μαθήματα γενικής παιδείας υποχρεωτικά για όλους. Τα μαθήματα από 16 μειώνονται σε 8 ενώ προστίθεται και η ερευνητική εργασία. Οι μαθητές θα κάνουν υποχρεωτικά μία εργασία ανά τετράμηνο. Οι εργασίες των μαθητών, που θα γίνονται με τη βοήθεια και την επιτήρηση των καθηγητών, θα αναρτώνται στο Διαδίκτυο.
• Στην Β’ Λυκείου οι μαθητές θα έχουν δύο βασικές κατευθύνσεις σπουδών: τη Θετική και τη Θεωρητική. Τα μαθήματα από 17 μειώνονται σε 12 και αυξάνονται οι ώρες διδασκαλίας τους.
• Στην Γ ‘Λυκείου εισάγεται μια τρίτη επιστημονική κατεύθυνση. Τα μαθήματα από 16 γίνονται 10.

Όσον αφορά τις εξετάσεις για την εισαγωγή στα ΑΕΙ, αυτές θα διεξάγονται κεντρικά σε βασικό αριθμό μαθημάτων. Τα ΑΕΙ θα καθορίζουν συντελεστή βαρύτητας των μαθημάτων αυτών και θα συμμετέχουν στα κριτήρια επιλογής των φοιτητών.

Αν θυμηθούμε λοιπόν, οι μαθητές της γεννοιάς αυτής, ήταν και οι πρώτοι που εγκαινίασαν το νέο συστημα βιβλίων πριν κάποια χρόνια. άραγε αυτό θα τους βγει σε καλό; Και κατα πόσο αποτελεσματικός θα είναι ο νέος αυτός τρόπος; Τέτοιες απαντήσεις θα είμαστε σε θέση να δώσουμε το χρόνου αυτήν την εποχή !!

Οι έφηβοι στη σύγχρονη κοινωνία !

«Εγώ στην ηλικία σου …», είναι πλεον μια από τις συνηθισμένες φράσεις των γονέων μαζί με άλλες πολλές. Όπως λοιπόν παρατηρούμε και βασιζόμενοι σε στατιστικά στοιχεία η περίοδος της εφηβείας ενός τωρινού εφηήβου είναι τελείως διαφορετική από την περίοδο εφηβείας των παλαιότερων γεναιών. Πολλοί λένε πως αυτό οφείλεται στηντεχνολογία και την επιστήμη που έχει διυσδήσει τόσο στην ζωή μας. Θα μπορούσε να θεωρήθει μια α΄ποψη λοιπόν.
Αν τα πάρουμε όλα από την αρχή θα δούμε ότι σε κάθε καινούργια γεννοία αλλάζουν κάποια βασικά πράγματα. Στις γεννοιές του 40 και του 50 οι έφηβοι αραβωνιάζονταν, αργότερα στο 70 και το 80 ήταν η επόχη του έρωτα και της "ανεμελειας" [ βαση της τοτε εποχης], τώρα το '10 κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει την εποχή που οι έφηβοι γνωρίζονται μέσω του facebook και του twitter.
όλο αυτο οδηγεί στο αποτέλεσμα ότι δεν φταίνε οι σημερινοι εφηβοι τελείως αλλά και οι εποχές. Είναι απαραίτητο να υπάρχει μια στοιχειώδης ανάπτυξη και αλλάγη. Εαν ήταν όλα στασιμα ο κόσμος θα ηταν ίδιος και βαρετός. Θέλοντας ή μη, λοιπόν, γεννιόμαστε σε ένα τόπο και μεγαλώνουμε ενταγμένοι στο κοινωνικό πλαίσιο του τόπου αυτού. Οι αρχές, οι νόρμες, οι προσδοκίες, ο τρόπος ζωής μιας κοινωνίας επηρεάζουν κάθε άτομο που μεγαλώνει σε αυτήν. Ούτως η άλλως το χάσμα ανάμεσα σε γονείς και παιδιά έχει και την γοητεία του!

 

Αρχκά, όλοι μου λένε πως δεν χρειάζεται να ανησυχώ για το μέλλον μου αφού θεωρητικά είμαι ακόμα μικρή. Όμως αυτό είναι αδύνατον. Πως να μην ανυσηχώ όταν παρακολουθώ ειδήσεις και βλέπω τους υπουργούς να λένε ότι μας περιμένουν δύσκολα χρόνια; Πώς να ζήσω ξέχνοιαστα όταν όλοι λένε πως η χώρα μπορεί να χρεοκοπήσει και βλέπω την οικογένεια μου να ζορείτε μέρα με τν μέρα ; Άραγε για ένα μικρό παιδί που τώρα αρχίζει να εξερευνέι τον κόσμο αυτό θα φαίνεται λογικό; Σήμερα, μία στις δύο οικογένειες είτε είναι με τον ένα γονέα άνεργο, είτε μονογονεικές (τα πραγματα είναι πιο δύσκολα σε αυτήν την περιπτώση ιδιαίτερα για μια μητέρα), είτε έχουν πολύ χαμηλό εισόδημα. Ανεπισήμως βέβαια, τα πράγματα είναι χειρότερα και αναμένεται να γίνουν ακόμη πιο χειρότερα καθώς το 29,2% των νέων μεταξύ 15-24 ετών στην Ελλάδα εργάζεται σε θέση επισφαλούς εργασίας ή με συμβόλαιο προσωρινής απασχόλησης. Δεν έχει κανείς παρά να δει τι γίνεται με τους πτυχιούχους ακόμη και με αυτούς που θεωρούνται «ισχυρές ομάδες». Έτσι δεν πρέπει να προκαλεί ερωτηματικά το παράδοξο που θέλει τον Έλληνα μεταξύ 25-34 ετών να αργεί να εγκαταλείψει την οικογενειακή στέγη, καθώς τα αγόρια φεύγουν κατά μέσο όρο στην ηλικία των 30 ετών, ενώ τα κορίτσια στην ηλικία των 27,9 ετών. Καταλήγουμε λοιπόν ότι το πτυχίο δεν φέρνει μετοκάματο και πως σε γενικές γραμμές κατακτάς μια εργασία είτε με κάποιο μέσο, είτε μετά από αρκετό καιρό. Άραγε είναι τυχέο που από όλους τους κλάδους οι άνεργοι κατα προσέγγιση ξεπερνάνε τους 73.000 ? Ιδιαίτερα στον τομέα της φιλολογίας και των ιστορικών. Ακόμα, άπειροι δημοσιαγράφοι δουλεύουν ολημερώς χωρίς κανένα εισόδημα, ή με το ελάχιστο δυνατό με την δικαιολογία ότι βρίσκονται σε δοκιμή. Βέβαια, όλοι αυτοί δεν αντιμετωπίζονται ως άνεργοι. Φυσικά το ελληνικό δημόσιο δεν μπορεί να εξυπηρετίσει όλους αυτούς. Και όμως οι σημερινοί νέοι, από γυμνάσια και λύκεια αναθεωρούν και ετοιμάζονται για σπουδές σε εξωτερικά ; Όταν ρωτήθηκαν γιατί η απάντηση ήταν : " Απλά δεν θέλω να ζήσω σε μια χώρα που θα βρω δουλειά στα 35 μου και στα 45 θα με διώξουν γιαν να πάρουν έναν νεοτερο ενώ θα έχω περάσει πάνω απο 10 χρόνια ψάχνοντας δουλειά. Θα πρέπει να κάνω και οικογένεια. Κάτι που δεν βλπεώ να αντέχω εδώ άμα το εισόδημα μου είναι 800 ευρώ το μήνα. ". Σε τι λοιπόν θα οδηγήσει αυτό; Ίσως μια νέου είδους μετανάστευση; Κανείς δεν ξέρει και κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί. Γιατί είναι η ΕΛΛΑΔΑ. Η χώρα που το τώρα σημαίνει αύριο.