Όπως όλοι γνωρίζουμε οι σχέσεις με τους γονείς μας στην περίοδο της εφηβείας είναι ένα φλέγον θέμα που προβληματίζει πολλούς από μας. έτσι θεωρήσαμε σκόπιμο σε αυτήν την ημερίδα που απευθύνεται στους νέους, σε μας δηλαδή, να παρουσιάσουμε τα προβλήματα που παρατηρούνται στις σχέσεις γονέων-παιδιών αλλά και το φαινόμενο-πρόβλημα του χάσματος γενεών συζητώντας τόσο για τα αίτια όσο και για τους τρόπος γεφύρωσης του.
Αρχικά, το χάσμα γενεών πρέπει να τονιστεί πως δεν είναι μια κατάσταση αλλά ένα πρόβλημα. Είναι η μεγάλη απόσταση μεταξύ ηλικιών, ενηλίκων και ανηλίκων συνήθως, καθώς και οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα τους και δεν τους επιτρέπουν να συμβιώσουν αρμονικά και να επικοινωνούν με ήρεμο τρόπο. Τα αίτια στα οποία αποδίδεται αυτό το χάσμα είναι αρκετά. Το σημαντικότερο προέρχεται μέσα από την ίδια την οικογένεια αλλά πολλές φορές και από την κοινωνία. Είναι λοιπόν η έλλειψη προετοιμασίας των ανθρώπων για τη συμβίωση τους με άλλους. Ο διάλογος απουσιάζει από την οικογένεια και κανένα σχολικό μάθημα δεν προετοιμάζει τα παιδιά για τη δημιουργία οικογένειας.
Βέβαια, εξίσου σημαντικό είναι και πως στην σημερινή κοινωνία ο εγωισμός χαρακτηρίζει τους ανθρώπους, όπως και η υπεροψία και η αλαζονεία που παρατηρούνται σε κάθε ηλικία αφού ο μεγαλύτερος θέλει να υπερασπιστεί τις γνώσεις του και τις εμπειρίες του, ενώ ο μικρότερος την νεότητα του και την δύναμη του. Εκεί λοιπόν βρίσκονται και οι διαφορές τους, ανάμεσα στην δύναμη του νέου και την γνώση του παλιού. Για αυτούς τους λόγους, η προσέγγιση των παιδιών από τους γονείς θα πρέπει να γίνεται υπομονετικά και να έχουν υπομονή. Οι έφηβοι νιώθουν ελεύθεροι και ώριμοι και συχνά έχουν το πνεύμα της προοπτικής και δεν καταλαβαίνουν τη σοβαρότητα κάποιων καταστάσεων.
Έτσι, οι γονείς προβάλλουν τα δικά τους πρότυπα και ιδανικά. Χρειάζεται λοιπόν, υποχώρηση και από τις δύο πλευρές καθώς και η αναγνώριση του παιδιού από το γονιό για τα πιστεύω του και το αντίθετο. Οι γονείς πρέπει ωστόσο αν συνομιλούν με τα παιδιά τους και να σέβονται τις απόψεις τους, να συνειδητοποιήσουν ότι τα παιδιά τους δεν είναι κτήμα τους και να αποτελούν οι ίδιοι θετικό πρότυπο προς αυτά. Από την πλευρά τους όμως και οι νέοι θα πρέπει να αναγνωρίσουν την απεριόριστη αγάπη που τους προσφέρουν οι γονείς τους, την εμπειρία τους και την λογική ανησυχία τους, εφόσον εχουν υπάρξει και αυτοί παιδιά και αναζητούν το καλύτεροι δυνατό για τα παιδιά τους.
Είναι σωστό να θέσουμε μετά από όλα αυτά, την ιδέα πως η γαλήνη και η ομαλή λειτουργία μεταξύ γονέων και παιδιών είναι στα χέρια και των δύο πλευρών. Η κάθε πλευρά θα έχει δίκιο κάθε φορά αφού τα θέλω τους είναι διαφορετικά εφόσον ανήκουν σε άλλες γενιές. Για αυτό απλά θα πρέπει να εξομαλύνουν τις θέσεις τους αφού το χάσμα γενεών υπήρχε και θα υπάρχει όσο ο πλανήτης μας!
